یک چیزهایی هستند که هم خوبند و هم خوب نیستند هم عقلت تاییدشان میکند هم دلت اما شب که میشود دلت هق میزند که اصلا نمیخواهم منطقت هم وا میرود و میگوید حالا اینطوری اشکالی هم ندارد کنار بیا جانم و تو فریاد میزنی نمیخواهم میفهمی نمیخواهم و سکوت میکنی
+میخواستم ننویسم میخواستم هرچیزی که به خودم مربوط میشود را پاک کنم اما اگر اینجا نباشد من کجا بنویسم ؟ و اگر ننویسم احتمالا منفجر میشوم من نمیخواهم منفجر بشوم دردناک است .
_که درون سینه هامان ماه مدفون است _
عنوان دوست‌داشتنی... و برای من غم‌انگیز بود.
+اگر دلیلت سیاستای شخصیه، که هیچی. ولی اگر نیست، واقعا اگر نشه توی وبلاگت خودت باشی و از خودت بنویسی، پس کجا می‌شه؟
تجربه شخصیم میگه فکر هایی که بعد نمیه شب به سراغ آدم میان فقط جنبه هنری و خلاقانه دارند مثلا میتونی باهاشون دکور اتاقت رو عوض کنی یاساز بزنی!
میتونی قصه ورمان بنویسی یا نقاشی کنی حتی!!و یا شاعر بشی
ولی به هیچ عنوان به درد تصمیم های مهم زندگیت نمیخورند مخصوصا اون تصمیم هایی که هم خوبند هم بد!
=(...حال روز همو داریم
هیچوقت نبرد عقل و قلبم برنده ایی نداشته =(
